Italya'daki ilk gunlerimde Gaslini Hastenesindeki hocam Vito Pistoia bana Cenova'nin tatil mekani ve en krema kesiminin yasadigi Nervi'de bir kilise yurdunu onermisti. Gecenin birinde hastaneden arkadaslarimla ictikten sonra sagolsun Fabio beni o ufacik arabasi ile Collegio Emiliani'nin buyuk dis kapisinin onune birakti. Sirilsiklam sarhostum. Kilisenin kapisina isedikten sonra, cebimden cikardigim eski moda anahtarla demir dis kapiyi acmaya koyuldum. Kilisenin kapisi adeta o iman yuvasini kafire karsi savunurcasina acilmiyordu. Kararimi vermistim disarida uyuyacaktim. La Passagata'da kendime uygun bi kose aradim. Hava haziranin sonu olmasina ragmen soguktu. Siktir et diyip onca yolu tekrar yurudukten sonra kapiyi acmaya tekrar koyuldum. (Fakat Cenova'ya ikinci gelisimde o begenmedigim yerde uyumaya calismistim. harbi soguktu. kafami s.kiyim). Bu sefer o iman kapisi sanki yeterince cezami cekmisim gibi sonuna kadar acildi. Peki neden simdi bu basimdan gecen sacma sapan hikayeyi anlattim. Cunku daha once de cevremdekilerin israri ile bi blog acmaya karar vermistim, ama basaramamistim (oysaki cocuk oyuncagi amk). Bu sayfayi acar acmaz aklima o 2009'un Haziran sonu geldi. Bu blog'u o bana ilk sefer de acilmayan buyuk demir kapi ile ozdeslestirdim.. Bu blog'u neden actigimi hala bilmiyorum. belki yakin zamanda ona dair bir kayit daha hazirlarim. Evet sevgili olmayan blog okuru, bu yazi senle ilk bulusmamiz, orda olmamana ragmen seni anlayabiliyor ve duygularini hissedebiliyorum.
Anahtar deliginden anahtarimi soktum ve bu sefer blog'un kapilari bana sonuna kadar acildi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder